ندای تنهایی من
فکر یا که خنده های کودکانه است،هرچه هست جاودانه است... فکر می کنم که عشق مذهب است، آب وباد وخاک و خانه نیست،مکتب است... عشق مرگ نیست،زندگیست...سخت نیست،عین سادگیست... عشق،عاشقانه های باد و گندم است...اولین پناهگاه کودکی،آخرین پناهگاه آدم است... روی برگ سرخ لاله های نوشکفته در سپیده دم چو شبنم است... یا مسیح در درون مریم است...
می کنم که عشق یک پرنده است،یک گل است، یک ترانه است
نوشته شده در سه شنبه 91/7/11ساعت
9:56 عصر توسط ندا| نظرات ( ) |
