ندای تنهایی من
دردیست غیر مردن کان را دوا نباشد پس من چگونه گویم کین درد را دوا کن رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن ترک من خراب شبگرد مبتلا کن مائیم و موج سودا،شب تا به روز تنها خواهی بیا ببخشای،خواهی برو جفا کن... هنوز منتظرم در شب جدائیمان که شاید از پس غم ها دوباره برگردی نمی روم، به امیدت همیشه می مانم، جواب ده به سوالم هنوز دلسردی؟ چه کرده ام که برنجی؟همیشه در فکرم به یاد لحظه ی آخر، غروب دیدارت به یاد شوق حضورت اگر که بازآیی،به یاد صورت خندان و کلام تب دارت نگاه کن که شکستی پر امیدم را،قبول کن که حضورت برای من کم بود ندیده ام ز نگاهت طلوع شادی را،همیشه سهم من از تو هجوم ماتم بود چه زود رفتی و ماندم کنار راه امید،سپرده ام دل خود را به جاده ی دیدار نگاه سبز مرا فرش مقدمت بنگر،برای دادن جانم تو یک قدم بردار به قطره قطره ی اشکم نگاه کن اینبار،اگر که آمدی و خواستی که برگردی دلت نمی شکند با نگه به چشمانم؟جواب گو به سوالم تو واقعا مردی؟! هنوز منتظرم جای خالیت اینجاست،بیا که جای خیالت کنار من باشی چه خوب می شود ای خوب من تو پاسخی به تب انتظار من باشی... رهایم کن،برو ای عشق از جانم چه می خواهی...به سوهان غمت روح مرا پیوسته می کاهی مگر جز مهربانی از تو و چشمت چه می خواهم...تو خود از هر کسی بهتر از احساس من آگاهی نیازی نیست تا پنهان کنی از من نگاهت را...گواهی می دهد قلبم مرا دیگر نمی خواهی غزلهایم زمانی روی لبهای تو جاری بود...ولی امروز در چشمت نمی ارزم پرکاهی دلم خوش بود گهگاهی برایت شعر می خواندم...تو هم رد می شدی آن روزها از کوچه مان گاهی برو هر جا که می خواهی برو آسوده باش اما... مواظب باش مثل من نیفتی در چنین چاهی از اینجا می روم تنهامرا دیگر نخواهی دید...نخواهم برد در این راه هیچ همراهی... نام تورا آورده ام دارم عبادت می کنم گرد نگاهت گشته ام دارم زیارت می کنم دستت به دست دیگری از این گذشته کار من اما نمی دانم چرا دارم حسادت می کنم گفتی دلم را بعد از این دست کس دیگر دهم شاید تو با خود گفته ای دارم اطاعت می کنم رفتم کنار پنجره دیدم تورا با........بگذریم چیزی ندیدم اینچنین دارم رعایت می کنم من عاشق چشم توام ،تو مبتلای دیگری دارم به تقدیر خودم چندیست عادت می کنم گفتی محبت کن برو،باشد خداحافظ ولی رفتم که تو باور کنی دارم محبت می کنم... فکر یا که خنده های کودکانه است،هرچه هست جاودانه است... فکر می کنم که عشق مذهب است، آب وباد وخاک و خانه نیست،مکتب است... عشق مرگ نیست،زندگیست...سخت نیست،عین سادگیست... عشق،عاشقانه های باد و گندم است...اولین پناهگاه کودکی،آخرین پناهگاه آدم است... روی برگ سرخ لاله های نوشکفته در سپیده دم چو شبنم است... یا مسیح در درون مریم است...
می کنم که عشق یک پرنده است،یک گل است، یک ترانه است
