ندای تنهایی من
در میان من وتو فاصله هاست...گاه می اندیشم می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری تو توانایی بخشش داری...دستهای تو توانایی آن را دارد که مرا زندگانی بخشد چشمهای تو به من آرامش می بخشد و تو چون مصرع شعری زیبا،سطر برجسته ای از زندگی من هستی دفتر عمر مرا با وجود تو شکوهی دیگر، رونقی دیگر هست می توانی تو به من،زندگانی بخشی، یا بگیری از من آنچه را می بخشی گاه می اندیشم خبر مرگ مرا با تو چه کس می گوید؟آن زمان که خبر مرگ مرا از کسی می شنوی،روی تورا کاشکی می دیدم،شانه بالا زدنت را بی قید و تکان دادن دستت که مهم نیست زیاد و تکان دادن سر را که عجب!عاقبت مرد؟! افسوس کاشکی می دیدم... من به خودمی گویم:چه کسی باورکرد،جنگل جان مرا عشق تو خاکستر کرد؟! مدتهاست به دنبال کو چه ای می گردم پر از عطر نفس های تو مدتهاست که تو را در خواب های روشن کودکی ام جست وجو می کنم کنار خاطره های شیرین زندگی ام... لای صفحه ی سپید دفترم که از یک شب مهتابی لبریز است گاهی چه زود گم می کنم تورا و گاهی چه دیر پیدا می کنم تورا گاهی ارزو می کنم دوباره مثل کودکی شوم که همبازی اش،پروانه های سرگردان دشت های بیکران است آنگاه شب کنار بوته ی علفی بنشینم و صادقانه فریادت کنم... هنوزم در پی اونم که می شه عاشقش باشم مث دریای من باشه ،منم چون قایقش باشم هنوزم در پی اونم که عمری مرحمم باشه شریک خنده و شادی،رفیق ماتمم باشه هنوزم در پی اونم که عشقش سادگی باشه نگاههای پراز مهرش پناه خستگی م باشه می گن جوینده یابندست ولی پاهای من خسته ست من حتی با همین پاهام می رم تا حدی که جا هست هنوزم در پی اونم که اشکامو روی گونم با اون دستای پر مهرش کنه پاک و بگه جونم... قایقی شکسته ام،به یاد آور مرا... در میان صخره های غم تنهایی، در میان سکوت مرغابیان، تن فرسودهام در انتظارت است... بادبان های این قایق شکسته رابه حرکت درآور... یاد کن از من... بادبان هایم تنها امیدم برای زندگیست...!
